Kino w PRL pełniło złożoną rolę - z jednej strony musiało realizować funkcje propagandowe, z drugiej twórcy filmowi starali się choć częściowo obejść cenzurę i krytycznie ukazywać rzeczywistość. W filmach z tego okresu można znaleźć zarówno treści afirmatywne, jak i stopniowo narastającą krytykę absurdu systemu komunistycznego.
Film fabularny stał się zwierciadłem PRL-u. Twórcy z wielkim kunsztem obchodzili cenzurę, by oddać ponurą codzienność i zakamuflować krytykę absurdalnego systemu. Ukazywano zwykłych ludzi oraz hipokryzję aparatczyków partyjnych. Dzieła te na zawsze wpisały się w pamięć wielu pokoleń widzów.
